به گفته یک کارشناس تغییر بازی کودکان و گرایش به انجام تفریحات رایانه‌ای باعث کاهش هوش کلامی در نسل جدید شده است.

به گفته یک کارشناس تغییر بازی کودکان و گرایش به انجام تفریحات رایانه‌ای باعث کاهش هوش کلامی در نسل جدید شده است.

مهناز دریایی با بیان این مطلب اظهار کرد: اگرچه بسیاری از کودکان علاقمند به انجام بازی‌های رایانه‌ای هستند ولی باید توجه داشت که بازی کردن تنها برای شاد شدن فرزندان نیست بلکه مفهوم بازی و تاثیرات آن در رفتارهای کودک نیز حائز اهمیت است.

این کارشناس تصریح کرد: بازی‌های رایانه‌ای و ایکس باکس‌ها بر واکنش‌های فیزیکی کودکان تمرکز دارند و هیچ برنامه‌ای برای فن بیان تدارک دیده نشده که البته همین امر باعث شده هوش کلامی نسل جدید کاهش یابد به طوری که وقتی از کودکی سوالی پرسیده می‌شود واکنش او معمولا سکوت است و پدر و مادر بجای کودک جواب می‌دهند.

نویسنده کتاب “اعتماد به نفس و فن بیان کودکان”ادامه داد: وقتی کودک ضعف در پاسخگویی دارد و نمی‌تواند در جمع‌های مختلف به سوالات بزرگ‌ترها پاسخ دهد یعنی آنها در ارتباط گیری مشکل دارند و نمی‌توانند خودشان را مطرح کنند و توانمندی‌هایشان را به نمایش بگذارند که البته استمرار این عوامل در بزرگسالی به اشکال دیگری در رفتار بروز می‌کند.

وی با اشاره به اینکه بازی‌های خانوادگی باعث افزایش هوش کلامی در بچه‌ها می‌شود افزود: والدین می‌توانند در قالب بازی‌هایی نظیر جمله سازی، توصیف اشیاء و شرح یک مکان برای فرد نابینا، فرزندان خود را در موقعیت پاسخگویی و توضیح قرار دهند که البته انجام همین بازی‌های ساده باعث افزایش هوش کلامی خواهد شد.

این مشاور تاکید کرد: انجام چنین بازی‌هایی باعث بکارگیری لغات و بزرگتر شدن دایره کلمات کودک می‌شود بخصوص اینکه ناتوانی گفتاری و کمرویی آنها نیز به تدریج حل خواهد شد.

دریایی در پایان افزود: کودکانی با هوش کلامی بالا علاقه زیادی به نوشتن، خواندن داستان و یادگیری سایر زبان‌های خارجی دارند، آنها نام مکان‌ها را به خوبی حفظ می کنند و بیشتر از سایر همسن و سالان خود به مدرسه و کلاس درس علاقمند هستند.

تفاوت نیرو و انرژی
ممکنه بعضی از دانش آموزان نیرو و انرژی را اشتباه به کار ببرند. برای وارد کردن نیرو به اجسام به انرژی نیاز است مثلا دوچرخه سوار با پای خود به پدال دوچرخه نیرو وارد میکنه او برای واردکردن نیرو به انرژی نیازداره….

از طرفی دیگر نیرو جهت دارد ولی انرژی جهت نداره.

با ضربه زدن به توپ به آن نیرو وارد میکنیم، ضربه را درجهت های مختلف میتوان وارد کرد ولی توپی که حرکت میکنه در تمام جهت ها انرژی حرکتی دارد.

برای بسیاری از خانواده ها زمان انجام دادن تکالیف، هم برای فرزندان و هم برای اولیا، پر از اضطراب و نگرانی است. تحقیقات به وضوح نشان می دهد که انجام دادن تکالیف نه تنها در یادگیری فرزندان موثر است، بلکه مهارت هایی را که آن ها برای موفقیت در مدرسه و زندگی لازم دارند بالا می برد؛

مهارت هایی مانند سازمان دهی امور، حل مشکلات، تمرکز حواس، هدفمندی در زندگی و پشتکار در کار. به گفته روان شناسان، وقتی والدین در انجام تکالیف مدرسه مشارکت فعالی داشته باشند، بچه ها در مدرسه موفق تر خواهند بود و این مشارکت به دانش آموز نشان می دهد که والدینش به او اهمیت می دهند.

تعداد زیادی از دانش آموزان، به ویژه در مقطع دبستان و راهنمایی، برای انجام تکالیف خود و مطالعه از والدین کمک می گیرند. بیشترین نیاز دانش آموزان برای درخواست کمک از والدین به سنین 9 تا 12 سالگی مربوط می شود. درصد زیادی از والدین دراین مرحله به فرزندان دانش آموزخود کمک می کنند و تعدادی هم چند بار در هفته و هر بار دست کم یک ساعت برای این کار زمان صرف می کنند.

بررسی ها نشان می دهد در مقطع راهنمایی هفته ای 3 ساعت برای کمک به انجام تکالیف دانش آموزان توسط والدین کافی است. همکاری والدین درکمک به انجام تکالیف و مطالعه دانش آموزان لزوما به معنای موفقیت آن ها در تحصیل نیست. پس بهتراست از وقتی که دانش آموزان به سن 9 سالگی می رسند و هنوز به دبستان می روند، والدین، آن ها را به مطالعه و پیشرفت تحصیلی علاقه مند کنند و به تدریج مسوولیت های درسی را به عهده خودشان بگذارند تا اینکه همراه آن ها و درکنارشان درس ها را مرور کرده و تمرین حل کنند. آموزش مهارت های تقویت فکر، حافظه و مدیریت زمان نیز نقش قابل توجهی در این میان ایفا می کند.

نقش خود را بشناسید
نقش خود را در مقام یک کمک کننده و نه یک شخص فعال و انجام دهنده تکالیف تشخیص دهید. گاهی اوقات ممکن است برای جست وجوی راه هایی جهت موفقیت فرزندانمان، زحمت زیادی متحمل شویم و به او کمک اضافی برسانیم ولی باید مطمئن بشویم که او تکالیف اش را خودش انجام می دهد.

تلاش دانش آموز مهم تر است
به سعی و تلاش کودک خود اهمیت بدهید و فقط نتیجه نهایی را در نظر نگیرید. کودکان باید اهمیت سخت کوشی را یاد بگیرند. انجام دادن تکالیف این فرصت را برای شما فراهم می آورد که پشتکار او را برای انجام دادن کارهایش تقویت کنید.

انجام تکالیف، وظیفه اوست؛ نه شما
تاکید کنید که انجام تکالیف، وظیفه اوست؛ نه شما. در برابر این وسوسه که در کنار او بنشینید و تکالیف را با هم انجام دهید، مقاومت کنید و فقط زمانی که واقعا نیاز داشت، یاری اش دهید. اگر کودک شما مشکلاتی دارد، به او کمک کنید تا از طریق مساله های ساده ای که طراحی می کنید، متوجه مشکل خود بشود. سپس کار را مرحله به مرحله پیش ببرید و سعی و تلاش او را برای انجام آن ها زیر نظر بگیرید.

توصیه هایی به والدین دانش آموزان دبستانی

شما به عنوان والدین یک دانش آموز دبستانی باید حتما از اتفاقاتی که در مدرسه برای فرزندتان می افتد مطلع باشید. همیشه طبق برنامه منظم با معلم فرزند خود قرار ملاقات بگذارید یا در مورد سیاست های کلی انجام تکالیف سوال کنید و بدانید که شما چگونه باید در این امر مشارکت داشته باشید.

یک محیط دوست داشتنی برای انجام تکالیف مدرسه ایجاد کنید. یادتان باشد که دانش آموز دبستانی خیلی بیشتر از دانش آموز دوران راهنمایی و دبیرستان در انجام تکالیف مدرسه به شما احتیاج دارد و دوست دارد همیشه در کنارش باشید.
زمان مطالعه و انجام تکالیف دانش آموز دبستانی باید منظم باشد. برخی دانش آموزان عصرها بهتر تکلیف انجام می دهند. عده ای بعد از زمان بازی و عده ای بعد از شام.

فاصله بین انجام تکالیف را به حداقل برسانید.
اجازه دهید که دانش آموز خودش تکالیف اش را انجام می دهد. اگر آن ها تکالیف شان را خودشان انجام ندهند و اشتباه نکنند، درس هایشان را یاد نمی گیرند. شما فقط باید به طور غیرمستقیم به آن ها کمک کنید.
چک کنید که دانش آموزتان همه تکالیف اش را انجام داده باشد.
در کنار انجام تکالیف مدرسه برای دانش آموز دبستانی خود کارهای مشابه تکلیف مدرسه را ترتیب دهید. مثلا خواندن روزانه، نوشتن نامه یا خواندن کتاب داستان. دانش آموزان دبستانی مثال های والدین را بیش از نصیحت می پذیرند.
از تلاش و کوشش و موفقیت های وی قدردانی کنید. او را با خرید هدیه مورد علاقه اش تشویق کنید.
در صورتی که دانش آموز با انجام تکالیف مدرسه مشکل داشت، حتما با معلم او صحبت کنید.

اگر فرزندتان در مقطع راهنمایی است
در دوران راهنمایی یعنی فاصله زمانی میان دبستان و دبیرستان، تکالیف مدرسه بیشتر و کمی سخت تر می شوند. در همین زمان، نوجوانان با تغییرات زیاد دیگری مواجه هستند. آن ها در حال رشد جسمانی هستند و تحت تاثیر عواطف و احساسات بوده و به دلیل قرارداشتن در مرحله بلوغ، روابط آن ها با والدین کمی دستخوش تغییر می شود و همانند قبل نخواهد بود. شرکت نوجوانان در کلاس های متفرقه آموزشی از جمله ورزش، آن ها را آماده ورود به اجتماع می کند. در این زمان والدین نقش حیاتی در کمک به نوجوانان در مدیریت این استرس ها و عبور موفقیت آمیز از این دوران و همچنین موفقیت در تکالیف مدرسه دارند. والدین می توانند نقش حامی، راهنما و دوست را داشته و در رفع نیازها آن ها را کمک کنند که این خود مهارت زیادی می خواهد.

چند توصیه کلیدی
نظارت بر مشق شب دانش آموزان مقطع راهنمایی، مخصوصا در اواخر دوران راهنمایی که تکالیف بیشتر و درس ها دشوارتر می شود، کمی حساس تر و سخت تر خواهد شد اما این راهکارها کمک کننده است:
لازم نیست هنگام انجام تکالیف مدام کنار یا اطراف دانش آموزتان باشید. فقط زمانی که لازم شد در کنارش باشید. اگر مدت زیادی است که در حال حل مساله ای است به او پیشنهاد کنید کمی استراحت کند. یا برایش کمی میان وعده سالم مثل میوه ببرید. به این ترتیب با ذهنی فعال تر به انجام تکالیف اش می پردازد.

با مدرسه او در تماس باشید. سعی کنید همیشه ارتباط خود را با معلمان و مشاوران مدرسه حفظ کنید، مخصوصا وقتی دانش آموز اهل بحث و جدال است. آن ها به شما کمک می کنند نحوه رفتار با دانش آموز را بیاموزید و شما را راهنمایی خواهند کرد. بسیاری از مشاوران و معلمان حتی در ساعات غیرمدرسه در دسترس خواهند بود.

مطمئن شوید که نوجوان شما یک محیط شخصی، مناسب و آرام برای مطالعه و انجام تکالیف مدرسه دارد. برخلاف دانش آموزان دبستانی، دانش آموزان دوران راهنمایی دخالت والدین در امور تحصیلی را زیاد دوست ندارند و در محیط انجام تکالیف مدرسه دانش آموز دوره راهنمایی باید علاوه بر لوازم التحریر معمولی، یک ماشین حساب و یک لغت نامه و سایر لوازم ضروری وجود داشته باشد. اتاق دانش آموز دوران راهنمایی باید دور از تلویزیون، صدای تلفن و بازی ویدیویی باشد. مطالعات نشان داده بچه های دوران راهنمایی که بیشتر تلویزیون می بینند و بازی های ویدیویی انجام می دهند، نمرات کمتری می گیرند.

دانش آموز دوره راهنمایی علاقه دارد تا بیشتر در اتاقش تنها و دور از والدین و خواهر و برادرانش به سر ببرد و شما به عنوان والدین باید حریم خصوصی او را حفظ کنید ولی نباید ساعات طولانی تنهایش بگذارید.
اگر او به منظور انجام تکالیف اش نیاز به کامپیوتر دارد سعی کنید در یک فضای عمومی و نه در اتاقش کامپیوتر قرار دهید. او نباید تنها در اتاقش به انجام بازی های کامپیوتری، چت کردن یا ایمیل فرستادن به دوستانش بپردازد. سعی کنید خودتان با سایت های مفید و آموزنده آشنا شوید و از معلمان کمک بخواهید. به دانش آموز خود در مورد جست وجوی منابع معتبر یا اطلاعات کافی کمک کنید.

هنگام انجام تکالیف مدرسه، در کنار دانش آموز خود حضور پیدا کرده و اگر به کمک نیاز دارد او را راهنمایی کنید. به سوالات اش پاسخ دهید و تکالیف اش را با او مرور کنید. مهارت های حل مساله را به دانش آموز خود یاد دهید و او را تشویق کنید.
به طور منظم در کنار نوجوان خود بنشینید و با او دوستانه صحبت کنید. اگر تکالیف مدرسه او زیاد است در برنامه ریزی به او کمک کنید اما سعی کنید که حالت آمرانه و نصیحت گونه نداشته باشید. به دانش آموزان خود بگویید که انجام تکالیف مدرسه در فصل مدرسه باید در اولویت همه کارهایش باشد. او با برنامه ریزی می تواند به فعالیت های مورد علاقه اش هم بپردازد. البته وقتی تکالیف اش تمام شد.

توقع بی جا ممنوع!
هیچ فردی با مهارت های سازمان یافته متولد نمی شود. کسب مهارت ها، آموختنی است و با تمرین و در طول زمان به دست می آید. بسیاری از دانش آموزان به معلم ها و کلاس های مختلفی در دوران راهنمایی احتیاج دارند. وقتی همه این ها منظم و برنامه ریزی شده باشد، موفقیت آمیز خواهد بود. به نوجوان فرصت بدهید و به او در برنامه ریزی برای یادگیری کمک کنید.

مدرسه؛ یک دنیای واقعی
در مورد مسایلی که نوجوان تان خارج از کلاس یاد می گیرد با او صحبت کنید. تمام یادگیری ها در کلاس درس اتفاق نمی افتد. ملاقات های بین کلاس ها، کتابخانه، آزمایشگاه و صحبت با دانش آموزان سایر کلاس ها همه برای دانش آموز سودمند و قابل تجربه هستند و می توانند درس های مهمی به او بیاموزند.

مهارت مطالعه را فراموش نکنید
به نوجوان کمک کنید تا مهارت مطالعه را یاد بگیرد؛ هم در خانه، هم در بیرون از خانه. هرگز منتظر نشوید از طرف مدرسه به دلیل وجود مشکل برایتان دعوتنامه یا کارت ارسال شود. سعی کنید زود به زود به مدرسه دانش آموزتان سر بزنید.

اگر فرزندتان در مقطع دبیرستان است.
نوجوانان در دوران راهنمایی، علاقه چندانی به حضور والدین هنگام انجام تکالیف مدرسه ندارند. بنابراین نباید دور از ذهن باشد که دانش آموزان دبیرستانی حضور والدین را نپذیرند.
دانش آموز دبیرستانی به دلیل عبور ازنوجوانی و مرحله بحرانی بلوغ، از نظر جسمانی رشد بیشتری دارد و خود را جزو افراد بزرگسال و جوان فرض می کند. استقلال و اعتماد به نفس او بیشتر شده و خود را فردی وابسته به والدین نمی داند. سعی می کند مستقل عمل کند بنابراین حضور مداوم پروانه گونه والدین را در اطراف و اتاق خود نمی پسندد.

او حتی در خیلی اوقات والدین را شایسته اظهارنظر در امر تکالیف مدرسه نمی داند. در حالی که در این دوران حساس هم والدین به صرف بزرگ شدن و مستقل شدن نباید او را رها کنند. در عین حال دخالت های نابه جا ارتباط آن ها را بدتر می کند. والدین در این دوران با افزایش اطلاعات و آگاهی و کمک گرفتن از مربیان دبیرستان و مشاوران مدرسه قادرند که به خوبی این دوران را هم در کنار فرزند دانش آموز خود سپری کنند.

در این زمان والدین نه باید خود را کاملا کنار بکشند و نه دخالت های بی مورد کنند. صحبت ها و نصایح والدین شاید برای دانش آموز دوران راهنمایی پذیرفتنی باشد اما ممکن است برای دانش آموز دبیرستانی قابل پذیرش نباشد حتی اگر این صحبت ها و نصایح کاملا صحیح و به نفع دانش آموز باشد. دانش آموز دبیرستانی بیشتر تمایل به ارتباط با دوستان همسن و معلمان برای رفع مشکلات درسی خود دارد مگر اینکه مشکل وی در حیطه تحصیلات والدین باشد.

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران، تشخیص بیماری اوتیسم در سنین پایین را کلید درمان این اختلال عصبی دانست و گفت: علایم اوتیسم در سنین کمتر از 6 ماهگی نیز قابل شناسایی است.

دکتر مسعود احمدزاده اصل روز دوشنبه در همایش روز جهانی آگاهی از اوتیسم در سالن همایش دانشکده علوم رفتاری و سلامت روان دانشگاه علوم پزشکی ایران اظهار کرد: این اختلال بیشتر در سنین بالای 2 سالگی تشخیص داده می شود و این بزرگترین مشکلی است که پزشکان و متخصصان این حوزه با آن مواجه هستند.
وی با اشاره به اینکه پنج سال اول زندگی، سال های طلایی برای شناسایی این اختلال است، گفت: هرچه زودتر این اختلال شناسایی شود، درمان ها موثرتر است و مبتلایان می توانند زندگی بهتری داشته باشند.
احمدزاده اصل ادامه داد: خانواده ها نسبت به علایم اختلال اوتیسم باید حساس باشند و در صورت مراجعه به موقع به روان شناسان، روان پزشکان، پزشکان عمومی و بهورزان، می توانند علایم اولیه را شناسایی کنند و در صورت احتمال ابتلا، کودکان را به مراکز تخصصی ارجاع دهند تا مراحل درمان آنان انجام شود.
دکتر متیرا حکیم شوشتری عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران نیز درخصوص علائم این بیماری توضیح داد: شایعترین علایمی که کودکان مبتلا به این بیماری دارند، این است که نسبت به محیط واکنش مناسب نشان نمی دهند و روابط اجتماعی آنان کمتر از سایر کودکان است.
وی ادامه داد: این افراد برخی اوقات به صداکردن واکنش نشان نمی دهند و تصور می شود که ناشنوا هستند اما در مواقع دیگر به صداهای کوچک حساسیت زیادی نشان می دهند و معمولا این صداها آنان را آزار می دهد.
وی درمورد نامگذاری روز 13 فروردین ماه مصادف با دوم آوریل به عنوان روز اوتیسم گفت: یازده سال از زمان نامگذاری این روز از سوی سازمان جهانی بهداشت می گذرد و در بسیاری از کشورها ازجمله ایران این اختلال مورد توجه بیشتری قرار گرفته است.
فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان ادامه داد: شاهد هستیم این موضوع مورد توجه بسیاری از خانواده ها قرار گرفته است و آنان برای غربالگری کودکان کمتر از 2 سال خود به پزشکان مراجعه می کنند.
وی اظهار کرد: امسال این روز به عنوان توانمندسازی دختران و زنان مبتلا به اوتیسم نامگذاری شده است که امیدوارم ما هم به این سمت برویم تا بتوانیم موانع و مشکلات این قشر را کاهش دهیم.

** اوتیسم
بیماری اوتیسم (درخودماندگی) یکی از بیماری های جدی گروه بیماری های رشدی اختلالات طیف اوتیسم است که در اوایل دوره کودکی معمولا قبل از سه سالگی بروز می کند. هرچند علایم و شدت آن در افراد مختلف، متفاوت است اما همه انواع اوتیسم بر توانایی برقراری ارتباط با دیگران توسط کودک، تاثیر می گذارد.
به نظر می رسد که تعداد کودکان مبتلا به اوتیسم درحال رشد است. هرچند درمان و شفای کاملی برای درمان اوتیسم وجود ندارد اما درمان جدی و به موقع اوتیسم تغییرات بزرگی در زندگی کودکان مبتلا به بیماری ایجاد می‌کند.

** علایم اوتیسم
تاخیر در یادگیری صحبت کردن یا صحبت نکردن.
کودک ممکن است ناشنوا به نظر برسد حتی اگر آزمایش شنوایی سنجی را طی کرده و نتایج آزمایش طبیعی باشد
انجام رفتارها، علایق و بازی های تکراری
ناتوانی در گفتن اسم، برقراری ارتباط چشمی، اجتناب از نوازش شدن و بغل شدن و یا کمک نخواستن
ناتوانی از شروع مکالمه و صحبت با دیگران یا عدم توانایی در حفظ مکالمات
حساس بودن به نور، صدا یا لمس شدن و در عین حال بی توجه به درد
عادات غذایی عجیب، همچون خوردن تعداد کمی از انواع غذا یا خوردن مواد غیرخوراکی همچون گچ یا خاک
رفتار خودزنی مانند کوبیدن سر به زمین یا دیوار یا با دست ها
در روز جهانی آگاهی از اوتیسم، به منظور جلب توجه افکار عمومی به این اختلال، بناهای مهم شهرهای معروف دنیا، با نور آبی مزین می شود. رنگ آبی نمایانگر حمایت از مبتلایان به این اختلال و توجه ویژه به نیازهای آنان است.
این روز فرصتی مناسب است تا به این اختلال از ابعاد مختلف آماری، پزشکی، ژنتیکی، علوم شناختی، جامعه شناسی، اپیدمیولوژی، فرهنگی و حقوقی به طور دقیق پرداخته شود.

اگر تحقیقات مختلفی که در این زمینه انجام شده است را بررسی کنیم متوجه می‌شویم که نتایج ضد و نقیضی در پاسخ به سوال بالا وجود دارد. برای مثال، یکی از تحقیقاتی که در سایت بایومِدسنتر (Biomed center) منتشر شده است نتیجه گرفته است که دیر خوابیدن باعث کاهش نمرات می‌شود. بیدار ماندن تا دیروقت باعث خواب‌آلودگی در طول روز می‌شود که خود بر نمرات و عملکرد تحصیلی تأثیر منفی دارد. البته تحقیق دیگر که در مجله علوم طبیعی منتشر شده است نشان داده که هیچ رابطه‌ای بین زمان مطالعه دانشجویان و وضعیت تحصیلی آنان وجود ندارد.

فایده مطالعه در طول روز

دفاع از این نظریه که مطالعه روزانه انتخاب بهتری است زیاد سخت نیست. صبح‌ها ذهن تازه است و با خوردن صبحانه از نظر انرژی نیز تأمین خواهیم بود. خورشید دقیقاً همان طیفی را می‌تاباند که برای بینایی مناسب است و دنیای بیرون و کتابخانه‌ها و سالن‌های مطالعه در ساعات کاری باز هستند.

ولی من مثل جغدم، شب‌ها را ترجیح می‌دهم!

شما هم مانند عده کثیری از دانشجویان و دانش‌آموزان ممکن است مطالعه در شب را ترجیح بدهید. سکوت و آرامش شب وسوسه کننده است و شب‌هنگام ذهن و بدن آرام است. داستان‌های بسیاری هم راجع به کشفیات بزرگ که در آخر شب حاصل‌شده‌اند وجود دارد.

نظر علم در باره این سوال چیست؟

از نظر علم، چرخه فعالیت افراد باهم متفاوت است و الگوهایی وجود دارد که نشان می‌دهد بهترین بازه مطالعه برای شما چه زمانی است. افرادی که خودبه‌خود ساعت 7 صبح بیدار می‌شوند و انرژی‌شان تا 10 صبح بیشینه است و سپس کمی احساس خستگی می‌کنند و بعد از استراحت دوباره تا 3 بعدازظهر انرژی دارند ساز و کارشان روزانه است.

در حالی که دسته دیگری از افراد کاملاً متفاوت‌اند. آن‌ها تا ظهر احساس خستگی می‌کنند و سپس تا ساعت 3 بعدازظهر سرحال‌اند. بعد از آن کمی نیاز به استراحت دارند و دوباره تا 7 بعدازظهر سرحال‌اند. این افراد سازوکاری شبانه دارند.

علاوه بر این، تحقیقات نشان داده است که افراد جوان‌تر نسبت به بزرگ‌ترها شب را بیشتر ترجیح می‌دهند. درواقع از 30 سالگی به بعد، تنها 2 درصد از دانشجویان مطالعه در شب را ترجیح می‌دادند و 89 درصدشان مطالعه روزانه را انتخاب می‌کردند.

افراد جوان‌تر چون شب‌ها بیشتر بیرون می‌روند و از دستگاه‌های هوشمند که نور مصنوعی دارند بیشتر استفاده می‌کنند، باعث اختلال در چرخه طبیعی خواب خود می‌شوند که باعث می‌شود شب‌ها سرحال‌تر و بیدارتر باشند.

بهترین زمان برای مطالعه

برای پاسخ به این سؤال باید به سبک زندگی خود نگاه کنید. افراد جوانی که سبک زندگی‌شان فعالیت بیشتری را در شب به همراه دارد، حس می‌کنند شب‌ها برای مطالعه مناسب‌تر است. اگر شما فرد بزرگ‌سالی هستید که به‌تازگی به دنبال ادامه تحصیل رفته‌اید، احتمالاً مطالعه روزانه را مناسب‌تر خواهید یافت، چون به‌مرورزمان برای کار روزانه آمادگی بیشتری یافته‌اید.

مهم‌ترین نکته‌ای که باید مدنظر قرار بگیرد داشتن خواب کافی است. چه ساز و کاری روزانه داشته باشید و چه شبانه، نباید کمتر از میزانی که برای سلامتی لازم است بخوابید.